Τη γη της Λήμνου αγγίζει για να αντλήσει δύναμη και να θεραπεύσει τις πληγές του σώματος και της ψυχής της η ταλαιπωρημένη Υψιπύλη.
Ανάμεσα στο Ρεπανίδι, τον Κότσινα και το Βάρος, η περιοχή του υψώματος που καλείται «Δεσπότης» και, στην αρχαιότητα, «Μόσυχλος», ονομαζόταν «Αγιόχωμα». Εκεί εξορυσσόταν μέχρι τις αρχές του 20 ού αιώνα η Λημνία Γη, ένας παχύρρευστος, κοκκινωπός πηλός, γνωστός από τα αρχαία χρόνια για τις πολλαπλές θεραπευτικές του ιδιότητες, που αποτέλεσε για πολλούς αιώνες πρότυπο φαρμακευτικό προϊόν τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι χημικές αναλύσεις που έχουν γίνει έχουν δείξει πως αποτελείται κυρίως από πυριτική άργιλο και αλουμίνα, καθώς και από οξείδια του σιδήρου που της δίνουν χαρακτηριστικό καστανέρυθρο χρώμα. Είχε αντισηπτικές, αιμοστατικές και παυσίπονες ιδιότητες, και αντιφλεγμονώδη δράση. Στην αρχαιότητα η εξόρυξη γινόταν νωρίς το πρωί της 6 ης Μαΐου από ιέρεια που ερχόταν από την Ηφαιστία για να καθαγιάσει την τελετή και τα δισκία που δημιουργούνταν είχαν τη σφραγίδα της θεάς Άρτεμης. Στα χριστιανικά χρόνια η τελετή της εξόρυξης συνδέθηκε με την εορτή του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου κι αυτό, γιατί κοντά υπήρχε ξωκλήσι αφιερωμένο στον Σωτήρα, που η ύπαρξή του αναφέρεται από το 1320. Η σφραγίδα των δισκίων έφερε τη μορφή του Χριστού γι’ αυτό και ονομάστηκε «αγιόχωμα». Στα οθωμανικά χρόνια, η σφραγίδα απεικόνιζε την ημισέληνο. Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Λημνία Γη θεράπευσε τις πληγές του Ηφαίστου, όταν ο Δίας τον πέταξε οργισμένος από τον Όλυμπο και αυτός προσγειώθηκε στη Λήμνο αλλά και τη μολυσμένη πληγή του Φιλοκτήτη, τον οποίο οι σύντροφοί του εγκατέλειψαν στο νησί και συνέχισαν το ταξίδι τους προς την Τροία.
