Από τα στενά του Ρωμέικου η Υψιπύλη τρυπώνει στην αγορά της Μύρινας. Βραδιάζει. Περιπλανιέται στη φυλλοσκέπαστη αγορά και μπαίνει σε ένα εκκλησάκι για να ξαποστάσει. “Ιερός Ναός Γέννησης της Θεοτόκου, 1988, χτίστηκε από το Παλλημνιακό Σχολικό Ταμείο με πρωτοβουλία Χ. Παντελαρούδη για να θυμίζει τα θύματα της πυρκαγιάς”, διαβάζει στο υπέρθυρό του. Δίπλα του, ένα κενοτάφιο. Στην αναθηματική του πλάκα, ένας κατάλογος ονομάτων.
9 Σεπτεμβρίου 1939. Είναι η βραδιά που για πρώτη φορά θα δουν ομιλούντα κινηματογράφο στη Λήμνο. Ave Maria (σκην. Johannes Riemann, 1936) είναι ο τίτλος του έργου. Στη θέση της εκκλησίας υπήρχε τζαμί, το οποίο οι κάτοικοι μετέτρεψαν σε σινεμά για την προβολή. Πρόχειρη η μετατροπή, ελλιπή τα μέτρα προστασίας, απούσα η έξοδος κινδύνου, η πόρτα του κτιρίου ανοίγει προς τα μέσα… Με αυτή την εκδήλωση, οι ευκατάστατοι Μυριναίοι, Αιγυπτιώτες κυρίως, θα κλείσουν ένα ακόμη λαμπρό καλοκαίρι στο νησί, την ώρα που τα σύννεφα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου πυκνώνουν. Κοστούμια, τουαλέτες, κοσμήματα, προσδοκίες και συγκίνηση αστράφτουν, καθώς μπαίνουν στον κινηματογράφο και παίρνουν τις θέσεις τους. Η προβολή αρχίζει. Μια σπίθα στην μπομπίνα γίνεται φωτιά και η πυρκαγιά δεν αργεί να πάρει τραγικές διαστάσεις. Πολλοί θεατές εγκλωβίζονται στο εσωτερικό, 58 και πλέον άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους. Τα περισσότερα μεγαλοαστικά (και δη αιγυπτιώτικα) σπίτια της Μύρινας θρηνούν απώλειες…
