Πήρε να ανεβαίνει αλαφιασμένη το λιθόστρωτο μονοπάτι. Ήξερε πως εκεί θα έβρισκε ασφαλές καταφύγιο. Η ανάσα της κοβόταν από την πίεση και την αγωνία να προστατευτεί στάθηκε για λίγο και κοίταξε γύρω της. Η πόλη απλωνόταν πανέμορφη και η Υψιπύλη ένιωσε ξανά τον τόπο δικό της.
Η βραχώδης και απόκρημνη χερσόνησος, που επικοινωνεί με την ξηρά μόνο από τα ανατολικά, ήταν το ιδανικό μέρος για να χτιστεί το Κάστρο της Μύρινας. Τα ίχνη των κυκλώπειων τειχών μαρτυρούν την ύπαρξη αρχαίας ακρόπολης, που χρονολογείται ήδη από τον 13 ο αιώνα π.Χ.
Οι Πελασγοί, που εγκαταστάθηκαν στο νησί κατά τον 8 ο αιώνα π.Χ., ενίσχυσαν την οχύρωση. Τείχος, όμως, υπήρχε και κατά τους κλασικούς χρόνους, τμήματα του οποίου διατηρούνται σε σημαντικό ποσοστό στο βόρειο πρανές του βράχου της ακρόπολης και στον λαιμό της χερσονήσου προς την κύρια είσοδο του Κάστρου. Πάνω σε αυτά τα απομεινάρια χτίστηκε στις αρχές του 12 ου αιώνα το μεσαιωνικό Κάστρο και οι οχυρώσεις του ενισχύθηκαν το 1185 από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Α΄ Κομνηνό . Η περίοδος της Ενετοκρατίας στη Λήμνο ξεκινά το 1207, το νησί γίνεται Μεγάλο Δουκάτο και ο ηγεμόνας του Φιλόκαλος Ναβιγκαγιόζο (Filocalo Navigajoso) ανακατασκευάζει το Κάστρο. Μετά το 1278 το νησί παραδίδεται στους Βυζαντινούς και το 1361 το Κάστρο επισκευάζεται κατ’ εντολήν τού αυτοκράτορα Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου. Η δομή και η διάταξη που παρατηρεί σήμερα ο επισκέπτης οφείλονται στους Γενουάτες ηγεμόνες της Λέσβου, τους Γατελούζους, που το αναδιαµόρφωσαν όταν το νησί περιήλθε στην ηγεμονία τους, καθώς και στις μεταγενέστερες επεμβάσεις Βενετών και Οθωμανών. Στα Ορλωφικά, το 1770, το Κάστρο πολιορκήθηκε από τον Ρωσικό στόλο υπό τον κόμητα Ορλώφ και υπέστη πολύ σοβαρές ζημιές. Ο Χασάν Γαζή πασάς ή Τζεζαϊρλή(ς) το 1780 αποκαθιστά κάπως τις ζημιές αυτές και εξοπλίζει το Κάστρο με 150 κανόνια.
